آیا بیماری آبله میمون خطرناک است؟

آبله میمون یک عفونت مشترکه بین انسان و حیوانات که همانند آبله ، بثورات پوستی متعددی رو ایجاد میکنه . بثوراتش از نظر ظاهری میتونه مشابه سفلیس ، هرپس تناسلی  و آبله مرغان باشه . سازمان جهانی بهداشت اسم خاصی رو برای ویروس آبله میمون انتخاب نکرده و ما همچنان اون رو به اسم ویروس آبله میمون میشناسیم. اما توی حوضه ی آفریقا براش اسم هم انتخاب کردن و دو گونه کلی در نظر گرفتنش که Clade I و Clade II باشه . گونه دوم که مسئول ایجاد بیماری توی غرب آفریقاس یکم از اولی خطرناک تره و خودش باز دوتا گونه ی دیگه داره .

انتقال

دوتا راه انتقال به انسان وجود داره :

انتقال از حیوان به انسان

ویروس آبله میتونه از طریق تماس انسان با مایعات بدن حیوان آلوده یا از طریق گاز گرفته شدن توسط حیوون آلوده و همینطور تغذیه از گوشت نپخته ش به این بیماری مبتلا بشه. حیوونایی که به این ویروس آلوده میشن شامل سنجاب های درختی و طنابی ، گونه ای از موش های صحرایی و میمون ها هستن. توی ایالات متحده آمریکا نوعی سگ آلوده به این ویروس هم شناخته شده .

انتقال از انسان به انسان

این ویروس میتونه از راه های مختلفی از یه انسان به انسان دیگه منتقل بشه . اولین راهش تماس مستقیم با زخم های عفونی و مایعات بدن فرد آلوده اس . توی یک رابطه جنسی خطر انتقال خیلی بالاست چون تماس مستقیم به صورت طولانی مدت و پوست به پوست وجود داره  دقیقا همون چیزی که خطر انتقال ویروس HPV  رو افزایش می داد.

راه بعدی انتقال که غیرمستقیمه از طریق تماس با ملحفه یا لباس های فرد آلوده و یا سطوح مختلفه که میتونه به صورت غیر مستقیم و بدون تماس با فرد آلوده باشه.

راه سوم انتقال از طریق تنفس قطرات آلوده به ویروسه که از بدن فرد آلوده میاد . برای انجام این انتقال تماس طولانی مدت چهره به چهره بین دو فرد مورد نیازه. پس اگه خدایی نکرده یه زمانی این بیماری همه گیر و شد گسترش پیدا کرد بازم ماسک توی جوامع کمیاب و حکم طلا میشه.

راه چهارم انتقال از مادر بین جنینه . توی یه مطالعه ای که روی چهار تا زن باردار مبتلا به آبله میمون انجام شده ، مشخص شده که فقط یک مورد نوزاد سالم بدنیا اومد و دوتا جنین توی رحم مردن و یکی از نوزاد ها هم حین زایمان مرده به دنیا اومد .

سوزن های آلوده هم میتونن توی انتقال ویروس نقش داشته باشن .

همینطور مطالعات نشون داده که ویروس توی مایع جنسی آقایون یا همون مایع منی هم وجود داره و بنابراین احتمالش هست که آقای آلوده خانوم سالمش رو از این طری قبه آبله میمونی مبتلا بکنه.

علائم بالینی

ویروس آبله میمون یه دوره نهفتگی داره که معمولا بین 5 تا 13 روزه اما می تونه بین 4 تا 21 روز هم باشه. توی این دوره بیمار هیچ گونه علائم بالینی نداره .

بعد از دوره کمون بیمار وارد فاز علامت دار میشه و علائمی مثل تب و لرز ، بدن درد ، گلودرد ، سردرد و خستگی به وجود میاد . این علائم اغلب اوقات قبل از بثورات پوستی ظاهر میشه و بین یک تا پنج روز هم باقی میمونه .

اما بثورات پوستی این بیماری معمولا بین سه تا چهار روز بعد از علائم گفته شده ایجاد میشه اما میتونه بین یک تا دو روز قبل از اونا هم ظاهر بشه .

این بثورات توی چند مرحله پیشرفت میکنن . اولین ضایعاتی که ایجاد میشن بین 2 تا 5 میلی متر قطر دارن که کم کم بزرگ میشن ، پوسته پوسته میشن و در نهایت خشک میشن و میریزن. این ضایعات دردناکن و خارش هم دارن. مکان این ضایعات معمولا در اطراف دهان و ناحیه تناسلیه و تعداد کمتری از اونها روی سطح بدن قرار میگیرن.

عوارض بیماری آبله میمون

از عوارض این بیماری میتونیم به التهاب لوزه ها که به صورت لوزه های متورم مشاهده میشه اشاره کنیم . توی این عارضه گلودرد و مشکل در بلع مواد غذایی هم به وجود میاد.

عارضه ی بعدی پروکتیت هستش . حالا پروکتیت چیه ؟ پروکتیت یجورایی التهاب روده بزرگه که با علائمی مثل درد در مقعد و ترشحات و خونریزی از مقعد خودشو نشون میده . معمولا کسایی دچار این عارضه میشن که قبلا رابطه جنسی مقعدی داشتن .

عارضه ی بعدی آبله میمونی انواعی از عفونتای چشمی مثل کراتیت و بلفاریته . این بیماری حتی میتونه منجر به از دست دادن بینایی هم بشه.

عوارض دیگه ی آبله میمون که بسیار هم خطرناکه میتونه شامل عفونت بافت ریه ، میوکاردیت یا التهاب عضلات قلب ، انسداد و سوراخ شدن روده و عارضه ی عصبی مثل آنسفالیت باشه . هر کدوم از این عوارض به شدت خطرناکن و میتونن کشنده هم باشن.

همینجا راجع به عوامل خطر ابتلا به این بیماری هم بگم که عوامل خطر چندانی براش شناخته نشده به جز اینکه ضعف سیستم ایمنی در بیماری هایی مانند ایدز باعث ابتلا به نوع شدید و کشنده این بیماری میشه.

تشخیص بیماری آبله میمون

تشخیص این بیماری در وهله اول با شرح حال و معاینه فیزیکی توسط پزشک انجام میشه . اگه پزشک به این بیماری شک کرد میتونه یه سری آزمایش هایی رو بخواد چون توی این بیماری به صورت همزمان تعداد گلبول های سفید خون از حد طبیعی فراتر میرن ، تعداد پلاکت ها افت میکنن و در نهایت پروتئین آلبومین هم در خون کاهش پیدا میکنه. تست دیگه ای که گرفته میشه بهش میگن تست سرولوژیک . توی این روش ما در خون فرد مشکوک دنبال پادتن های ضد ویروس آبله میمونی میگردیم . این پادتن ها در مقابله با این ویروس توسط سیستم ایمنی تولید شده و وجودش نشون میده که ویروس آبله میمون توی بدن فرد هست.

اما در نهایت راه اصلی تشخیص انجام PCR از ضایعات یا ترشحات بیمار آلوده اس . توی این روش DNA ویروس آبله میمون رو پیدا میکنیم و تشخیص نهایی و قطعی داده میشه . نمونه رو همون طور که گفتم از ضایعات روی پوست بیمار یا از ته حلق بیمار میگیرن.

پیشگیری با واکسیناسیون

3 نوع واکسن برای بیماری آبله میمون ساخته شده که توی جوامع پر خطر و یا افرادی که به مناطق پرخطر سفر میکنن تزریق میشه. اما این واکسن ها به صورت صد در صدی از ابتلا به این بیماری پیشگیری نمیکنن . مطالعات نشون داده کسایی که واکسن زدن به نوع خفیف بیماری مبتلا میشن . اگه کسی قبلا به این بیماری مبتلا شده باشه امکان ابتلای مجددش صفر نیست و میتونه دوباره هم در معرض ویروس قرار بگیره و مبتلا بشه.

درمان

این بیماری یک بیماری خود محدود شونده اس و اگه عوارض خطرناکی نده طی چند هفته خودش خود به خود خوب میشه . تا به حال هیچ داروی شناخته شده ای برای تسریع در درمان این بیماری کشف نشده ولی از داروهای ضد ویروسی دیگه ای که قبلا شناخته شده استفاده میشه .

 

این مقاله در سایت نوواکلینیک تهیه و تنظیم شده است.